TULA PARA KAY TONI GONZAGA

Kung minsa’y nasusulyapan ko siya:

Sa loob ng kahong itim, isang liwanag

na sumisinag sa loob ng tahanan

ng mga dwende’t dambuhala. Hiphop na

pananalita ang lumalabas

mula sa labing mabulaklak,

at boses na ‘sing lalim ng balon - parang alon

na umuugong mula sa loob ng kabibe

sa may dalampasigan, tunog na umaalingawngaw

mula sa kabundukan: malakas, nangingibabaw.

Isang gabi sa ilalim ng makulay na usok at putukan

ay nakita ko siya, nakatayo, nanonood,

minamasdan ang kalbong barakong humihiyaw sa

entablado. Sa kasiyahan ng mamamayan

siya ang tala; si Toni Gonzaga ang makulay na rosas

at ako ay isang bubuyog lamang, na gaya ng iba

ay nangangarap ring dumapo at makatikim

ng kanyang matamis na bulaklak.

Ilan na nga ba silang humalik sa labi mo, tumitig

sa iyong mga mata, ang iyong mga mata

na bulalakaw at ang mundo ay isa lamang maliit na bola

ng enerhiya, isang kometang naliligaw

sa gitna ng kalawakan, at ako ang batang naghahanap ng holen

na ilalaro sa palaruan ng kalawakan. Ako ang musmos

na estudyante na nagnanais na tumanda agad

upang mapangasawa ikaw,

ang guro kong maganda at mapagmahal. Turuan mo ako

kung paano humubog ng pigurin gaya ng porselana mong

mga balikat, hayaan mong umikot ang aking mundo

sa iyong kutis na ‘singliwanag ng araw, at pagbuhulin natin

ang ating mga dila na parang laso na nakatali sa mansanas

na alay ko sa’yo bilang bunga ng aking pag-ibig sa’yo.